In de Dolomieten zijn meerdere legendarische bergtoppen te vinden. Naast onder andere de Drei Zinnen horen de Torri del Vajolet (Vajolet Towers) tot de meest gefotografeerde toppen. Die wilden we dus zeker weten met eigen ogen zien. En wat was het er mooi! Toegegeven, het was er in het hoogseizoen ook megadruk, maar de hike is toch de moeite waard. Voor het uitzicht op de toppen, maar ook de wandeling ernaartoe is enorm mooi. Wij liepen een andere route dan de meesten doen, dus er zaten gelukkig ook heel rustige stukken in onze wandeling. In dit artikel neem ik je mee op onze hike naar de imposante Torri del Vajolet in de Dolomieten. Veel leesplezier!
Naar de Kölner Hütte
De hike naar de Vajolet Towers kun je starten op 2 punten: bij Rifugio Gardeccia of bij de Kölner Hütte ( ook wel Rifugio Fronza alle Coronelle of Rosengartenhütte genoemd). Omdat wij ’s morgens vroeg eerst nog langsgaan bij het mooie Lago di Carezza is de westelijke route naar Torri del Vajolet via de Kölner Hütte het makkelijkst. We parkeren onze auto bij Malga Frommeralm en gaan dan met de kabelbaan naar de Kölner Hütte. Het is nog erg vroeg en hartstikke koud, want de zon is nog niet over de bergen heen. We kunnen vanaf het grote terras bij de Kölner Hütte superver kijken en zien ook allemaal besneeuwde bergtoppen in de verte liggen. Heel gaaf!
Startpunt van de westelijke route
Dan gaat de hike echt beginnen. We lopen naar de achterkant van de hut, want daar begint de route. Je loopt dan rechtdoor in de richting van de bergwand. Het begin is niet helemaal duidelijk voor ons. Je hebt namelijk de klettersteig route naar Passo Santner en de gewone wandeling, maar eenmaal op het pad wordt ons duidelijk dat het eerste stukje van de wandeling over hetzelfde pad gaat. Raak dus niet in de war als je allemaal mensen met klettersteigspullen ziet lopen; die heb je niet nodig. We volgen de markeringen met nummer 550 in de richting van de Vajolet Hütte. Op het pad staat het in het begin echter nog gemarkeerd met nummer 542, van de klettersteigroute. Het begint gelijk goed, want al heel snel komen de staalkabels om de hoek kijken. Af en toe moeten we ons flink omhoog trekken; leuk! We overbruggen zo in korte tijd de eerste flinke hoogtemeters.
Omhoog naar Tschager Joch / Pas da le Coronele
Na de eerste recht omhooggaande klim via de staalkabels komen we bij de kruising waar pad 550 en 542 uit elkaar gaan. Vanaf nu volgen we echt pad 550 en gaan we omhoog naar een bergpas. Het gaat lekker steil omhoog in de couloir! Via verschillende trappetjes en puinhellingen klimmen we naar de Tschager Joch op 2630 meter hoogte. Achter ons ligt weids groen landschap en om ons heen zien we alleen maar steen en rotsen; een mooi contrast! Als we boven op de pas aangekomen zijn opent zich voor onze ogen een totaal ander landschap. Het uitzicht op het bergmassief de Rosengartengruppe is geweldig!
Afdalen naar de Vajolet Hütte
Alles wat we net omhoog geklommen hebben, dalen we nu weer af op onze weg naar de Vajolet Hütte. Al vanaf het begin van de afdaling zien we de berghut ver in de verte onder ons liggen. De machtige Rosengartenspitze (2981 m) torent boven ons uit als we naar beneden wandelen. Het is hier heerlijk rustig, dus we kunnen fijn genieten van de mooie omgeving. Hoe dichterbij we de hut zien komen, hoe steniger het wandelpad en de omgeving wordt. Ook zien we héél veel mensen naar boven naar de hut komen lopen die vanaf Rifugio Gardeccia komen. Dat belooft wat voor straks… Na een tijdje bereiken we Rifugio Vajolet en de daarnaast gelegen Rifugio Preuss. Een goede plek voor een pauze, maar wij besluiten om eerst nog helemaal naar boven te lopen.
Klimmen naar Rifugio Re Alberto / Gartlhütte
Vanaf Rifugio Vajolet is het toch wel heel erg druk. Vrijwel alle anderen zijn via de route vanaf Rifugio Gardeccia gekomen en bij dit punt komen de routes bij elkaar. Tussen imposante rotswanden gaat de route nu steil omhoog over kale rotsen en steenachtige paadjes. Er zijn wel steeds staalkabels om aan vast te houden, zodat er wel een soort pad is wat je kunt volgen. Dit betekent echter ook dat er steeds file ontstaat, omdat er ook veel mensen naar beneden komen. Deze klim omhoog is 1 kilometer lang, maar heeft wel 350 hoogtemeters. Daardoor staan veel wandelaars ook regelmatig stil om op adem te komen. Gelukkig is het wel mogelijk om er ook een beetje langs te laveren en zo de files wat te ontwijken. Als je klimmen en klauteren leuk vindt, ben je best snel boven. Het uitzicht achter ons en naar beneden is trouwens prachtig en verandert ontzettend snel omdat je zo steil omhoog gaat.
Rifugio Re Alberto / Gartlhütte
Als we boven bij de hut aankomen hebben we rechts van ons pas echt goed zicht op de Torri del Vajolet. Gaaf om te zien! Op Instagram zie je vaak van die mooie plaatjes met water op de voorgrond, dan de hut en dan de rotspunten, maar in augustus is er geen drupje water meer te vinden helaas. Voor een mooier uitzicht op de Torri del Vajolet besluiten we om toch nog een stukje verder te lopen en we volgen het pad naar Passo Santner. Het uitzicht onderweg op de Torri del Vajolet is echt heel mooi, dus dit was een goede keus.
Passo Santner
Het is nog iets meer dan 100 meter stijgen voor je bij Passo Santner bent, dus dat valt alles mee. We zijn heel blij dat we dit gedaan hebben, want niet veel mensen doen dit. Het is bovenop de pas dus veel rustiger dan bij Rifugio Re Alberto. De rotstorens zijn in het echt nog veel indrukwekkender dan op de foto’s, dus het is echt tof om daar rond te lopen. Op de pas staat een kleine berghut waar je kunt eten, maar er zijn ook genoeg mooie plekjes in de buurt om te zitten en te pauzeren. Als je de klettersteigroute had genomen, kom je ook op deze pas uit. Vanaf Passo Santner hebben we nu weer uitzicht op de de Kölner Hütte en het landschap waar we de hike begonnen zijn. Het uitzicht links en rechts is echt totaal verschillend; heel leuk!
Terug naar Rifugo Vajolet
Na een lange pauze is het weer tijd om aan de terugweg te beginnen. We twijfelen nog of we gewoon de klettersteigroute zullen pakken (want dat scheelt héél veel tijd en kilometers), maar de huttenmedewerkster raadt ons dit toch af. Dus er zit niks anders op dan dezelfde lange weg weer terug te nemen. Hoewel we liever een rondwandeling hebben, is het soms niet anders. Gelukkig is de wandeling mooi en is het niet zo erg! Toen we net bovenop de pas zaten, kwamen de wolken ineens opzetten, maar tijdens onze wandeling naar beneden klaart de lucht weer wat op gelukkig. Zo hebben we een laatste mooi uitzicht op de Torri del Vajolet. De afdaling vanaf Rifugo Re Alberto naar Rifugio Vajolet gaat vrij snel en is leuk om te doen. Het groen komt langzaamaan steeds meer tevoorschijn.
Terug naar de Kölner Hütte
Bij Rifugio Vajolet begint het lange laatste slotstuk, hoewel het vanaf daar toch nog een flink eind lopen is. We moeten nog even in de file lopen, want wat is het hier druk, maar als we eenmaal de afslag hebben genomen terug naar de Kölner Hütte is het pad vrijwel verlaten. Heerlijk! Later zag ik trouwens dat je aan het eind van de afdaling naar Rifugio Vajolet ergens naar rechts het pad 541 kunt kiezen. Die komt na een tijdje op hetzelfde pad naar de Kölner Hütte uit, waardoor je de mensenmassa bij Rifugio Vajolet dus lekker kunt ontwijken. En het scheelt heel wat hoogtemeters! Het is best een stuk klimmen weer naar de Tschager Joch, maar de omgeving is echt prachtig om in te wandelen. We zien meerdere marmotten onderweg en in de verte zien we zelfs de berg Marmolada met zijn gletsjer. Na de laatste afdaling door het couloir en langs de staalkabels komen we vermoeid maar tevreden weer terug bij de Kölner Hütte. De hike naar de imposante Torri del Vajolet in de Dolomieten is intensief, maar ontzettend mooi.
Fijne feiten om te weten…
Wanneer: augustus 2021
Kilometers: 13 kilometer
Hoogtemeters: 1250 meter
Hoogste punt: 2734 meter
Tijdsduur: 5 uur zonder pauzes
Je kunt onze hike naar de imposante Torri del Vajolet in de Dolomieten hier downloaden. Veel wandelplezier!
Wil je het combineren met de klettersteigroute? Dan kun je deze route kiezen.
Geen reacties